2020, മേയ് 1, വെള്ളിയാഴ്‌ച
ഇരുട്ടുകുതിര
ഞങ്ങൾ ദിമാകുച്ചിയിലെത്തുമ്പോൾ വീടിന്റെ
ഉമ്മറപ്പടിയിൽ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു ഖദീജ ഖാത്തൂൻ . ഹോളോ ബ്രിക്സ് കൊണ്ട്
പടുത്ത് തകരഷീറ്റ് കൊണ്ട് മേഞ്ഞ ആ കൂരയുടെ ഒരു ഭാഗം കറുത്തു നിന്ന്
അടുക്കളയാണെന്ന് അടയാളം കാണിച്ചു. ഒരു പ്ളാസ്റ്റിക് ഉറയിൽ നിന്നും
വിരിച്ചിട്ട ചാക്കിലേക്ക് കൊട്ടിയ ധാന്യത്തിലെ പ്രാണികളെ
എടുത്തുമാറ്റുകയാരിുന്നു. ഒരു പ്രാണിയെ എടുത്തുമാറ്റുമ്പോൾ അമ്പതെണ്ണം
വേറെ. ധാന്യത്തേക്കാളേറെ പ്രാണികളുണ്ടായിരുന്ന ആ ചാക്കിൽ നിന്നും
കെട്ടുപഴക്കത്തിന്റെ മണം മുറ്റമാകെ അരിച്ചു നടന്നു.
ആ പണി ഒരു ധ്യാനം പോലെ ചെയ്തിരുന്നതിനാൽ അവർ
ആൾപ്പെരുമാറ്റം അറിഞ്ഞതേയില്ല.മൂകേഷ് മുരടനക്കിയപ്പോൾ അവർ തലയുയർത്തി.
അപരിചിതരെ കണ്ടപ്പോൾ അവർ ധൃതിയിൽ എഴുന്നേറ്റ് ഉള്ളിലേക്ക് നീങ്ങി.
പാർബതി.......ബിഷാകാ
അവർ അയൽക്കൂരകളിലേക്ക് ഉറക്കെ വിളിച്ചു.അത് കേട്ട് ആ കൂരകളിൽ നിന്നും
നരച്ച തുണികൾ വാരിച്ചുറ്റിയ രണ്ടു സ്ത്രീകൾ പുറത്തെത്തി..
രണ്ടാളുകൾ വന്നിരിക്കുന്നു.. ആരാണെന്നറിയില്ല...
മൂകേഷ് നാട്ടുഭാഷയിൽ അവരോട് പത്ര പ്രവർത്തകർ ആണെന്നും അവരെ സഹായിക്കാനാണ്
വന്നതെന്നും പറഞ്ഞപ്പോൾ അവർ ഒന്നു ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. മൂകേഷിനെത്തന്നെ
കൂടെക്കൂട്ടിയത് നന്നായി. നാട്ടുഭാഷ അറിയുന്ന ഒരു ഫോട്ടോഗ്രാഫറെക്കാൾ
കൂടുതൽ മൂകേഷ് നല്ലൊരു വാർത്താ സഹായിയാണ്. ഒരു പ്രാദേശിക പത്ര
പ്രവർത്തകന് ഗ്രാമങ്ങളിൽ ഇങ്ങിനെ ചില പരിചയങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിലേ സ്റ്റോറികൾ
കിട്ടൂ..അസം പത്രികയുടെ ദിമാകുച്ചി ലേഖകൻ ആയി നിയമിതനാകുമ്പോൾ തനിക്കീ
നാടിനെക്കുറിച്ച് ഒന്നുമറിയില്ലായിരുന്നു.
ചന്ദാ ഭായ്..
മൂകേഷ് ഹിന്ദിയിൽ എന്നോട് രഹസ്യം പറഞ്ഞു..
താങ്കൾ ചോദിക്കാനുള്ളത് ചോദിച്ചുകൊള്ളൂ..അതിനിടയിൽ അവരറിയാതെ ഞാൻ ഫോട്ടോ
എടുത്തുകൊള്ളാം..
അടുത്ത വീട്ടിൽ നിന്നും വന്ന സ്ത്രീകൾ കാവൽക്കാരെപ്പോലെ ഖദീജാ ഖാത്തുന്റെ
ഇടം വലം നിന്നു. അസം പത്രികയിൽ നിന്നാണെന്നും നിങ്ങളെപ്പറ്റി
വാർത്തകൊടുത്താൽ പ്രശ്നത്തിന് പരിഹാരമുണ്ടാകുമെന്നും അറിയാവുന്ന
നാട്ടുഭാഷയിൽ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു..
ബാബൂ..നിങ്ങൾ പറയുന്നു നിങ്ങൾ സഹായിക്കുകയാണെന്ന്...ഞങ്ങളും
വിശ്വസിച്ചിരുന്നു ആദ്യമാദ്യം..ഇങ്ങനെ എത്ര പേർ
വന്നിരിക്കുന്നു..വരുന്നവരെല്ലാംസഹായിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഞാനെന്നോ
ഇന്ത്യാക്കാരിയായി മാറുമായിരുന്നു.
ദീദി കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞുകൊടുക്കൂ..എപ്പോഴാണ് എങ്ങിനെയാണ് കാര്യങ്ങൾക്ക്
ഒരു മാറ്റമുണ്ടാകുക എന്നറിയില്ലല്ലോ...ചിലപ്പോൾ ഒരു വാർത്ത മതി
നിങ്ങളെല്ലാരും ഇന്ത്യാക്കാരായി മാറാൻ... മൂകേഷ് അവരോട് പറഞ്ഞു.
അവർ പ്രതീക്ഷയോടെ എന്നെ നോക്കിത്തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവർ വശപ്പെട്ടു
തുടങ്ങിയെന്ന് മനസ്സിലായി...ഞാനുയർത്തുന്ന ചോദ്യങ്ങളെക്കാൾ അവർ
ഉയർത്തുന്ന ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം പറയണമായിരുന്നു. പലതിനും
ഉത്തരമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഉണ്ടെങ്കിലും പറയാൻ സാധിക്കില്ലായിരുന്നു.
ദാ ഞാൻ ഇതേ പോലെ ഇവിടെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. അടുത്ത ഇടവഴിയിൽ നിന്ന്
പെട്ടന്ന് പോലീസ് ഇരച്ചെത്തി. ഞാൻ പേടിച്ച് ഉള്ളിലേക്ക് മറഞ്ഞു നിന്നു.
പൊലീസ് വീട്ടിൽ വരേണ്ട കാരണം എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല. കള്ളന്മാരെയും
കൊലപാതകികളെയുമാണല്ലോ പൊലീസ് അന്വേഷി്ക്കുക. മക്കളില്ലാതെ ഒറ്റക്ക്
കഴിയുന്ന വിധവ സ്വയം ഒരു കുറ്റമായി മാറിക്കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകുമോ എന്ന്
സംശയിക്കുന്നതിനിടെ ഒാഫീസർ ബോർഡർ പൊലീസ് ആണെന്ന് പരിചയപ്പെടുത്തി,
ഹും പെട്ടെന്ന് വസ്ത്രം മാറി ഞങ്ങളുടെ കൂടെ വരണം...സമ്മതിച്ചില്ലെങ്കിൽ
ഞങ്ങൾക്ക് ബലം പ്രയോഗിക്കേണ്ടി വരും. ...
എന്തിന് എന്തിനാണ് എന്നെ കൊണ്ടു പോകുന്നത്..
പൊലീസുകാർ പരസ്പരം നോക്കിയതല്ലാതെ ഉത്തരമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
അതെല്ലാം അവിടെച്ചെന്നു പറയാം..എന്തിനാണ് പേടിക്കുന്നത്..ഞങ്ങൾ പൊലീസാണ്
..കൊള്ളക്കാരല്ല..
നിങ്ങൾ പൊലീസുകാരെക്കാൾ പലപ്പോഴും ഭേദം കൊള്ളക്കാരാണെന്ന്
പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഭയം കൊണ്ട് വാക്കുകൾ പുറത്തുവന്നില്ലെങ്കിലും
എന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് അവർക്കത് വായിച്ചെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരിക്കണം.
വസ്ത്രം മാറിക്കൊള്ളാൻ അവർ പറഞ്ഞെങ്കിലും ഞാനുടുത്തിരുന്നത് അന്നു
വീട്ടിലുണ്ടായിരുന്നതിൽ നല്ല വസ്ത്രമായിരുന്നു. ഞാൻ വസ്ത്രം
മാറാതെത്തന്നെ കൂരയുടെ വാതിൽ ചാരി അവരോട് ഒപ്പം നടന്നു. പൊലീസിന്റെ ഒരു
വലയത്തിനുള്ളിൽ ഒരു കുറ്ററവാളിയെപ്പോലെ അവർ എന്നെ നടത്തിക്കൊണ്ടുപോയത്
തൊട്ടുത്ത ഒരു കടയിലേക്കായിരുന്നു. അബൂബക്കർ സിദ്ദീഖിയുടെ ആ
കടയയായിരുന്നു അത്. അവിടെ നിന്നായിരുന്നു ഞങ്ങളെല്ലാം സാധനങ്ങളാ
വാങ്ങിയിരുന്നത്. അബൂബക്കറും ഞാനും ഒന്നിച്ചു ചെയ്ത കുറ്റകൃത്യം
എന്താണെന്ന് എനിക്കൊരു പിടിയും കിട്ടിയില്ല.
അബൂബക്കർ സിദ്ദീഖിനോടും പൊലീസ് ഒപ്പം വരുവാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. താൻ ചെയ്ത
കുറ്റം എന്താണെന്നും തനിക്കെതിരെ എന്ത് തെളിവാണുള്ളതെന്നും സിദ്ദീഖി
പൊലീസിനോട് കയർത്തു.
അതുവരെ ഇല്ലാതിരുന്ന ശബ്ദത്തിൽ പൊലീസ് അയാളെ കഴുത്തിന് പിടിച്ച് കടയുടെ
ചുമരിലേക്ക് ചാരി നിർത്തി..
തെമ്മാടി..വാദിക്കുന്നോ...നിനക്കിവിടെ കഴിയാൻ എന്തവകാശമാണുള്ളത്..നിനക്ക്
തെളിവുവേണം അല്ലേ..ദാ തെളിവു പിടിച്ചോ..
പൊലീസുകാരൻ ഒരു വെള്ളപേപ്പർ അബുബക്കറിന് നേരെ നീട്ടി..
ഇത് നീ സമ്മതിച്ച് ഒപ്പിട്ടു തന്നതല്ലേ...
സാബ്. ഒപ്പിട്ടത് ഞാൻ തന്നെയാണ്.. ആ എഴുതിയിരിക്കുന്നത് എന്താണെന്ന്
പോലും എനിക്കറിയില്ല,,.അത് ഇംഗ്ളീഷിലാണ്..പത്തു ദിവസമെങ്കിലും
മുമ്പായിരിക്കണം അതുമായി നിങ്ങളെപ്പോലെയുള്ള വേറൊരു സംഘം ഇവിടെ വന്നത്.
പേടികൊണ്ട് ഞാൻ അവർ പറഞ്ഞിടത്ത് ഒപ്പിട്ടുകൊടുക്കുകയായിരുന്നു...
കടയുടെ പലകകൾ ചേർത്തുവച്ചടച്ച് അബൂബക്കർ സിദ്ദീഖിയേയും പിടിച്ചുവലിച്ച്
പൊലീസ് നടന്നു തുടങ്ങി.പോകുന്ന വഴി പലരും ഞങ്ങളെ നോക്കിയതല്ലാതെ ആരും
ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. എല്ലാരും വല്ലാതെ ഭയന്നിരുന്നു.ആ യാത്ര അവസാനിച്ചത്
ദിമാഗുച്ചിയിലെ പൊലീസ് സ്റ്റേഷനിലാണ്. കുറെ നേരം ഞങ്ങൾ ആ കെട്ടിടത്തിന്
മുറ്റത്ത് നിന്നു. ദാഹിച്ചപ്പോൾ ടാപ്പിനു താഴെ കുനിഞ്ഞിരുന്ന്
ചുവയ്ക്കുന്ന വെള്ളം ധൃതിപ്പെട്ട് ഇറക്കി,
അവിടത്തെ പ്രധാന അധികാരിയുടെ മുറിയിലേക്ക് ഞങ്ങളെ
തള്ളിക്കൊണ്ട് പോയി.അയാൾ ഒരു കത്ത് ഉറക്കെ വായിച്ചു. ഭാഗ്യവശാൽ ആ കത്ത്
ആസാമീസിൽ ആയിരുന്നു. ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരുടെയും പിതാക്കന്മാർ ബംഗ്ളാദേശിൽ
നിന്നും കുടിയേറിയവരാണെന്ന് സമ്മതിക്കുന്ന തരത്തിലായിരുന്നു ആ കത്ത്.
ഒപ്പിടാൻ മടിച്ചു നിന്ന സിദ്ദീഖിയെ ലാത്തികൊണ്ട് തല്ലുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ
എനിക്ക് കരച്ചിൽ വന്നു.
ഖദീജ ഖാത്തൂൻ തുണിയുടെ തുമ്പുകൊണ്ട് കണ്ണുകൾ തുടച്ചു. ആ നിമിഷം
മൂകേഷിന്റെ ക്യമാറ ഫ്ളാഷ് മിന്നി. തുണിത്തുമ്പുകൊണ്ട് കണ്ണീർ തുടക്കുന്ന
ഖദീജ ഖാത്തൂന്റെ പടം ഈ വാർത്തക്ക് ചേരുമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.ഞങ്ങൾ
പത്രക്കാരാണെന്ന് ബോധ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ പാർബതിയും ബിഷാകായും അവരുടെ
കൂരകളിലേക്ക് മടങ്ങി.
ഞങ്ങളെ കൊണ്ടുപോയത് ആശുപത്രിയിലേക്കാണ്.
അതെന്തിനാണെന്ന് എനിക്കു മനസ്സിലായില്ല. പേടിയല്ലാതെ മറ്റൊരു അസുഖവും
ഞങ്ങൾക്ക് ഇല്ലായിരുന്നു. പേടിക്കുള്ള മരുന്നാകട്ടെ ഒരാശുപത്രിയിലും ഇല്ല
താനും. അതും കഴിഞ്ഞ് ഇപ്പോൾ എത്ര സമയം കഴിഞ്ഞു പോയി. ഇതുവരെയും അതിനൊരു
മരുന്ന് എനിക്ക് കിട്ടിയിട്ടില്ല. അബൂബക്കറിന് കിട്ടി. അതു കൊണ്ടാണല്ലോ
കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം അയാൾ കടയിൽ തൂങ്ങിമരിച്ചത്...
എന്ത്...?
അതേ..ബാബൂ..നിങ്ങളുടെ പേരന്താണെന്നാ പറഞ്ഞത്..
ബിനോയ് ചന്ദ...
എനിക്കൊരു മകനുണ്ടാവുകയായിരുന്നെങ്കിൽ നിങ്ങളെപ്പോലെ ഇരിക്കുമായിരുന്നു.
പക്ഷേ ഉണ്ടാകാതിരുന്നത് നന്നായി, വലുതായിക്കഴിഞ്ഞ് അവൻ അവന്റെ രാജ്യം
ഏതാണെന്ന് ചോദിച്ചാൽ ഞാൻ വലഞ്ഞുപോകുമായിരുന്നു..
ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ടുപോയി വെറുതെ പരിശോധിച്ചു..തിരിച്ച് പൊലീസ് വണ്ടിയിൽ
കയറുമ്പോൾ വീട്ടിൽ കൊണ്ടു ചെന്നാക്കും എന്ന് കരുതിയത് വെറുതെയായി. വണ്ടി
ചെന്നു നിന്നത് ഉദർഗുരി പൊലീസ് സ്റ്റേഷനിലായിരുന്നു. അപ്പോൾ തന്നെ
ഞങ്ങളെ ലോക്കപ്പിൽ അടച്ചു. തൊട്ടടുത്ത് അഭിമുഖമായ രണ്ടഴിമുറികൾ. അഴികളിൽ
പിടിച്ച് ഞങ്ങൾ പരസ്പരം നോക്കിനിന്നു. സിദ്ദീഖിയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞത് ഞാൻ
കണ്ടു. എനിക്ക് കരച്ചിൽ വന്നില്ല, എന്റെ കണ്ണുകൾ എന്നേ
വറ്റിപ്പോയിരുന്നു. പതിനാറാം വയസ്സിൽ അമ്പതുകാരനെ വിവാഹം കഴിക്കുകയും
ഇരുപതാം വയസ്സിൽ വിധവയാവുകയും ചെയ്ത ഞാൻ എന്നോ ജീവിതം കരഞ്ഞു തീർത്തതാണ്.
കണ്ണുകൾ രണ്ടു മരുഭൂമിയുടെ കഷണങ്ങൾ ആണ് ബാബൂ..ഒരു ദിവസം ആ മരൂഭൂമികളുടെ
വാതിലൂകൾ ചേർന്നടയും. അപ്പോൾ എന്നെ എന്തു ചെയ്യുമോ ആവോ..?
ഏതാണ്ട് രണ്ട് മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞു
കാണും.വിവരമറിഞ്ഞ് ബന്ധുക്കളൊക്കെ ഉദർഗുരി സ്റ്റേഷനിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ
ഞങ്ങളെ വീണ്ടു പൊലീസ് വാനിൽ കയറ്റുകയായിരുന്നു. അവരെ ഒന്നു കാണാനോ
സംസാരിക്കാനോ പോലും സമ്മതിക്കാതെ ഞങ്ങളെ കൊക്രജഹാർ ജയിലിലേക്ക് മാറ്റി.
എനിക്ക് കിട്ടിയത് ഒരൊറ്റമുറിയായിരുന്നു. നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ മണമുള്ള ആ
മുറിക്കു പോലും എന്നോട് സഹതാപമുണ്ടായിക്കാണണം. കണ്ണീരിന്റെ മണത്തേക്കാൾ
ഉണങ്ങിപ്പിടിച്ച ചോരയുടെ മണം ആ ചുമരിനുണ്ടായിരുന്നു.
പിറ്റേന്ന് അബൂബക്കർ സിദ്ദീഖിയുടെ ഒരു ബന്ധു
ജയിലിലെത്തി കാര്യങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചു. അയാൾ സിദ്ദീഖിയെ കാണുന്ന കൂട്ടത്തിൽ
എന്നെയും വന്നു കണ്ടു. ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേരും ബംഗ്ളാദേശിൽ നിന്ന്
കുടിയേറിയവരാണെന്നും ഇന്ത്യൻ പൗരന്മാർ അല്ലെന്നും കാണിച്ച് ഞങ്ങൾക്ക്
പലതവണ നോട്ടീസ് തന്നിട്ടും കാരണങ്ങൾ ബോധിപ്പിക്കാതിരുന്നതിനെത്തുടർന്നാണ്
ജയിലിലടക്കൽ എന്നയാൾ പറഞ്ഞു..അങ്ങിനെ ഒരു നോട്ടീസ് കിട്ടിയതായി എനിക്ക്
അറിയില്ലായിരുന്നു.പുറത്തുപോയി വന്ന ഒരു ദിവസം വാതിലിൽ കൂർത്ത സാധനം
കൊണ്ടാരോ വരഞ്ഞ പാടുണ്ടായിരുന്നത് നോട്ടീസായിരുന്നു എന്നെനിക്ക്
മനസ്സിലായതുമില്ല. സിദ്ദീഖിക്കായി കേസ് കൊടുക്കുന്നുണ്ടെന്നും എന്നെയും
സഹായിക്കാമെന്നുമൊക്കെ പറഞ്ഞ് അയാൾ മടങ്ങി.
എന്നെ അന്വേഷിച്ചുവരാൻ ആരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
ജയിലിൽ ഒരു വർഷത്തോളം. ഞങ്ങളെപ്പോലെ കുറെ പേർ. എല്ലാവരും ഒരേ കുറ്റക്കാർ.
ഇന്ത്യയിൽ ജനിച്ചു ജീവിച്ചിട്ടും അതിന് തെളിവ് സമ്പാദിച്ചുവക്കാൻ മറന്നു
പോയ കൊടുംപാപം. അബൂബക്കർ സിദ്ദീഖിയുടെ ബന്ധു പിന്നെയും കാണാൻ വന്നു.
എഴുപതിനായിരം രൂപ കെട്ടിവച്ച് ഗുവാഹത്തി ഹൈക്കോടതിയിൽ കേസ്
കൊടുത്തിട്ടുണ്ടെന്ന് പറയാനും ചില കടലാസുകളിൽ ഒപ്പിടുവിക്കാനും.
ജയിലിൽ ഇഷ്ടം പോലെ
പണികളുണ്ടായിരുന്നു. കള്ളനും കൊലപാതകിക്കും എല്ലാം ജോലിക്ക്
കൂലിയുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ ജയിൽക്കണക്കിൽ വിദേശികളായിരുന്നതിനാൽ ഞങ്ങൾ
പാപികൾക്ക് കൂലി ഉണ്ടായിരുന്നില്ല..ഹൈക്കോടതിയിലെ കേസ് തള്ളി.
അപ്പോഴേക്കും രണ്ടു ലക്ഷം രൂപ ചിലവായെന്ന് ബന്ധു വന്നു പറഞ്ഞതായി
സീദ്ദീഖി ജയിലിൽ ഭക്ഷണത്തിന് വരി നിൽക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു. ജയിലിൽ
എനിക്ക് ഒരു കൂട്ടുകാരിയെ കിട്ടി. അവൾ കൊലപാതകിയായിരുന്നു. തന്നെ
മാനഭംഗപ്പെടുത്താൻ വന്ന ഒരാളെ വെട്ടിക്കൊന്ന കേസ്. മാനം പൊയ്ക്കോട്ടെ
എന്നു വിചാരിച്ചാൽ അവൾക്ക് ജയിലിൽ കിടക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ല. ബാബൂ ജീവിതം
അങ്ങിനെയല്ലേ..എപ്പോഴും പ്രയാസമുള്ള തീരുമാനങ്ങളേ
എടുപ്പിക്കൂ..കുടുസ്സുമുറിയിൽ ഉറങ്ങാതെ രാത്രി ഇരിക്കുമ്പോൾ മരിക്കാൻ
തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ ഒപ്പമുള്ളവൾ എത്ര സമാധാനത്തോടെയാണ്
ഉറങ്ങുന്നതെന്നോ..ഇടക്കെപ്പോഴെങ്കിലും അരിച്ചെത്തുന്ന വെളിച്ചത്തിൽ
കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അവളുറങ്ങുന്നത് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ടാണ്.
അപ്പോഴേക്കും ആരൊക്കെയോ ഇടപെട്ട് ഞങ്ങളുടെ കേസ്
സുപ്രീം കോടതിയിൽ എത്തിച്ചു. ഇതൊക്കെ സിദ്ദീഖിക്ക് വരുന്ന കത്തുകളിൽ
നിന്നോ കാണാൻ വരുന്ന ബന്ധുക്കളിൽ നിന്നോ അറിയുന്നതാണ്. ഒരു ദിവസം
ഞങ്ങളുടെ നാട്ടുകാരായ ചിലർ വന്നു. ഞങ്ങൾക്ക് ജാമ്യം കിട്ടിയതായി പറഞ്ഞു.
എന്തൊക്കെയോ കുറേ പേപ്പറുകളിൽ ഒപ്പിടുവിച്ച് ഞങ്ങളെ പുറത്തു വിട്ടു.
ദീദീ..ഞാനിനി ഒറ്റക്കായി പോകും ..നിങ്ങൾ പോകുകയല്ലേ...സിന്ദൂര കരയുന്നത്
ആദ്യമായി ഞാൻ കണ്ടു. അവളിപ്പോൾ എന്തു ചെയ്യുകയാണാവോ..ബാബൂ..നിങ്ങൾ ജയിലിൽ
പോയി അവളെക്കാണു..തീർച്ചയായും നിങ്ങൾക്ക് നല്ല വാർത്ത
കിട്ടും..ദിമാഗുച്ചിയിൽ തിരച്ചെത്തിയപ്പോൾ സിദ്ദീഖി പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.
അയാളുടെ കടയെല്ലാം കേസ് നടത്തിപ്പിനുവേണ്ട് ബന്ധു മുഖേന വിറ്റിരുന്നു.
തിരിച്ചു വന്ന് മൂന്നാമത്തേതോ നാലമത്തോതോ ദിവസം സിദ്ദീഖി
എന്നെന്നേക്കുമായി പൗരത്വം നേടി ബാബൂ..അയാളുടെ കേസ് അയാൾ തന്നെ
തീർപ്പാക്കി.പക്ഷേ ബാബൂ..നമുക്ക് ജീവൻ തന്നത് പടച്ചവനാണ്. ജീവൻ
എടുക്കാനും അവനേ അനുവാദമുള്ളൂ..അതു കൊണ്ട് എന്റെ കേസ് ഇപ്പോഴും
തീർപ്പാക്കിയിട്ടില്ല. നിങ്ങളെപ്പോലെ എത്രയാൾ വന്ന് ഇതിനകം വിചാരണ ചെയ്തു
ബാബു..എല്ലാ വാദത്തിലും ഞാൻ തോറ്റുപോകുകയാണ്. പാർബതി.......ബിഷാകായും
ഉണ്ടായിരുന്ന കാരണം എന്റെ വീടിന് കേടുപാടുണ്ടായിരുന്നില്ല..
ഞങ്ങളുടെ
കേസ് പിന്നെ അന്വേഷിച്ചത് സിബിഐ ആണ്. കൊടുംകുറ്റവാളികളുടെ കേസ്
അങ്ങിനെയാണല്ലോ.. അബൂബക്കർ സിദ്ദീഖിയുടെ പിതാവിന്റെ പേര് പഴയ ഏതോ ഒരു
വോട്ടർ പട്ടികയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നതായി അവർ കണ്ടെത്തി. . ഉത്തർ പ്രദേശിലെ
ദിയോറിയയിലെ ചാംപിയ എന്ന ഗ്രാമത്തിലായിരുന്നെത്രേ സിദ്ദീഖിയുടെ പിറവി.
പിതാവിന്റെ പേരിലുള്ള സ്ഥലത്തിന്റെ രേഖകൾ, സിദ്ദീഖിയുടെ സ്കൂൾ രേഖകൾ
എല്ലാം സിബിഐ കണ്ടത്തി.ഹാജരാക്കി. അവസാനം അബൂബക്കർ സിദ്ദീഖി ഇന്ത്യൻ
പൗരനാണെന്ന് കോടതി വിധിച്ച രേഖ അയാൾ മരിച്ച് ഏഴുമാസം തികയുമ്പോൾ
ദിമാഗുച്ചിയിലെത്തി. അന്ന പള്ളിയിലെ ബാങ്കിന് വല്ലാത്ത നനവുണ്ടായിരുന്നു
ബാബൂ.
പിന്നെ ബാബൂ..എനിക്ക് വേണ്ടിയും അവർ അന്വേഷിച്ചെത്രെ..എന്റെ ഭ്ര‍ത്താവ്
ഹസ്മത് അലിയുടെ പൗരത്വം തന്നെ പ്രശ്നത്തിലാണെത്രേ..മരിച്ചുപോയതിനാൽ
മാത്രം വെറുതെ വിടുകയാണെന്നാണ് കഴിഞ്ഞ ദിവസം വന്നുപോയ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ
പറഞ്ഞത്. നിയമം മാറുകയാണെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ കബർസ്ഥാനിൽ നിന്ന് ഹസ്മത്
അലിയെയും പൊലീസ് പിടികൂടി ജയിലിലടക്കും. ആത്മാക്കളുടെ ലോകത്ത്
രാജ്യങ്ങളും പൗരത്വ പട്ടികയും ഉണ്ടോ എന്നറിയില്ല ബാബു..എന്താണെങ്കിലും
ഞാൻ ഇന്ത്യാക്കാരിയാണെന്നതിന് സിബിഐക്ക് ഒരു തെളിവും കിട്ടിയില്ല.
ദിമാഗുച്ചിയിൽ തന്നെ ജനിച്ച് വീടിന് അരക്കിലോമീറ്റർ മാത്രം ദൂരെക്ക്
വിവാഹം കഴിച്ചയക്കപ്പെട്ട ഞാൻ ഇന്ത്യാക്കാരിയാണെന്നതിന് ഒരു
തെളിവുമില്ല..എനിക്ക് പത്തുവയസ്സ് പ്രായമുള്ളപ്പോൾ മരിച്ച പിതാവും
പതിനാറു വയസ്സുള്ളപ്പോൾ മരിച്ച മാതാവും ഇന്ത്യാക്കാരല്ലാത്തതിനാൽ പിന്നെ
ഞാനെങ്ങനെ ഇവിടത്തുകാരിയാകും ...
ബാബൂ...നാലു ദിവസം കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ എന്റെ ജാമ്യക്കാലം കഴിയും . വീണ്ടും
ജയിലിലേക്ക് തന്നെ . ഉദർഗുരിയിലേക്കോ, കൊക്രാ ജഹാറിലേക്കോ അറിയില്ല. ഇനി
ചിലപ്പോൾ പുറത്തുവരുമ്പോഴേക്കും എന്റെ കേസിൽ തീരുമാനമാകും ബാബൂ.
ഹസ്മതിനെപ്പോലെ, സിദ്ദീഖിയെപ്പോലെ. മരിച്ചവർക്ക് പൗരത്വ പ്രശ്നം
ഉണ്ടാകില്ലല്ലോ ബാബു..പക്ഷേ ബാബൂ എനിക്ക് ജനിക്കാതെ പോയ കുറേ
കുട്ടികളുണ്ട്. ആണും പെണ്ണുമായി...പലയിടങ്ങളിൽ..അവരെയൊക്കെ നിങ്ങൾ എന്തു
ചെയ്യും ബാബു..ഒാ ജനിക്കാതിരുന്നത് കൊണ്ട് അവർക്ക് കേസുണ്ടാവില്ലല്ലോ
അല്ലേ..ജനിക്കുകയേ ചെയ്യാത്തവരെ എങ്ങിനെ ജയിലിലടക്കാനാണ്.. രണ്ടിലും
കെട്ടവർക്കാണ് പ്രശ്നം ബാബു..മരിച്ചു ജീവിക്കുന്നവർ.
അപ്പോൾ താങ്കൾ പറയണം അവരോട് എന്നെ ഈ മണ്ണിൽ തന്നെ അടക്കാൻ. എന്റെ
കബറിടത്തിൽ താങ്കൾ എഴുതി വക്കണം. ഖദീജ റാത്തൂൻ, ഇന്ത്യ..ഇവിടെ
ജനിച്ചു..പക്ഷേ തെളിവില്ല..തെളിവുതെണ്ടികളിൽ ഒരാൾ.
അവർ ഉള്ളിലേക്ക് നടന്നു..അകത്തെേതോ ഇരുമ്പുപെട്ടി തുറന്നടയുന്ന
ശബ്ടം. പിന്നെ നിറം മങ്ങിയ ഒരു തൊപ്പിയുമായും മറ്റൊരു പൊതിയുമായി അവർ
തിരികെ വന്നു.
ബാബൂ...എന്റെ കയ്യിലുള്ള തെളിവുകൾ കാണിക്കാം..എന്റെ ഭർത്താവ് ഒരു
കുതിരക്കാരനായിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഇട്ടിരുന്ന ജപ്പിയാണിത്.
മുളകൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച പൊടിഞ്ഞുപോകാറായ ആ തൊപ്പി അവർ എന്റെ നേരെ
നീട്ടി. ഞാനത് തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കി. വർഷങ്ങളുടെ മാറാല
ചുറ്റി്ക്കിടന്ന ആ ജപ്പിയിലൂടെ ഞാൻ വെറുതെ വിരലോടിച്ചു..അവർ ശ്രദ്ധാപൂർവം
ആ പൊതി അഴിക്കുകയായിരുന്നു.
ഇതൊരു കടിഞ്ഞാണാണ്..ഹസ്മത് അലിയുടെ ചെമ്പൻകുതിരയുടെ
കടിഞ്ഞാൺ, കുതിര ആദ്യം ചത്തുപോയി,പിന്നെ കുതിരക്കാരനും. നേരെ നന്നായി
രാത്രിയാകുമ്പോൾ ഞാൻ ഈ ജപ്പി തലയിൽ വച്ച് കടിഞ്ഞാൺ ദാ ഉങ്ങിനെ
ഇരുട്ടിലേക്ക് വീശി എറിയും . അപ്പോൾ ചത്തുപോയ ചെമ്പൻ കുതിര അതിന്റെ
തലപ്പത്ത് വന്ന് കുടുങ്ങും. ഞാനതിന്റെ പുറത്ത് ജീനിയിൽ
ഇരിക്കും..എന്നിട്ട് പിറകിലേക്ക് പിറകിലേക്ക് ഹസ്മത്ത് അലിയെ കടന്ന്
അയാളുടെ ബാപ്പ അബു അലിയെ കടന്ന്, അലിയുടെ ബാപ്പ ജഹാംഗിർ അലിയെയും കടന്ന്
ഖദീജ റാത്തൂനിൽ നിന്ന് ഇബ്രാഹിം റാത്തൂനിലേക്കും കിസ്മതിലേക്കും കടന്ന്
അങ്ങിനെ പിറകിലേക്ക് അതിലെ പറപ്പിക്കും. തേയിലത്തോട്ടങ്ങൾക്ക് ഇടയിലൂടെ,
ബ്രഹ്മപുത്രക്ക് മുകളിലൂടെ, ഒറ്റക്കൊമ്പൻ കണ്ടാമൃഗങ്ങളുടെ രാജ്യമായ
കാസിരംഗയിലൂടെ പായും. രാവു മുഴുവൻ. വെളിച്ചം കണ്ടാൽ ചെമ്പൻകുതിര
അപ്രത്യക്ഷമാകും. ഞാൻ താഴെ വീഴും..കടിഞ്ഞാൺ ഒരു ചത്ത പാമ്പായി എന്റെ
അരികിൽ കിടക്കും.
പേനയിലെ മഷി വറ്റിപ്പോയിരുന്നു. ഞാനത് നീട്ടി
വലിച്ചെറിഞ്ഞു. അപ്പുറത്തെ കൂരയുടെ തകരത്തിൽ പോയി വീണ് അത് അതിന്
പറ്റാവുന്നത്ര ഒച്ചയുണ്ടാക്കി മണ്ണിലേക്ക് വീണുകാണണം.
ജിവിതത്തിലെ വേദനകളെ എങ്ങിനെ നേരിടുന്നു? ഞാൻ അവസാന ചോദ്യത്തിലേക്ക് കടന്നു
വേദനകളെ ഞങ്ങൾ ചിത്രം വരച്ച് നേരിടും..സിന്ദൂര പഠിപ്പിച്ചതാ..അവരുടെ
കണ്ണുകളിൽ കാറ്റത്ത് കെടാത്ത രണ്ടു വിളക്കുകളുണ്ടായി.
അതിനുത്തരം പറയുന്ന പോലെ അവർ വീടിന്റെ തകരഷീറ്റിന്റെ വിടവിൽ തിരുകി വച്ച
കാപ്പിനിറത്തിലുള്ള ഒരു വസ്തു പുറത്തെടുത്തു. അതൊരു ബ്ളേഡ്
കഷണമായിരുന്നു. വാതിൽപ്പടിയിൽ ഇരുന്ന് വലതുകാലിലെ വസ്ത്രം അവർ മുട്ടുവരെ
ഉയർത്തി. മുട്ടുമുതൽ പാദം വരെ ഉണങ്ങിയതും തെളിഞ്ഞതുമായ കുറെ വരകൾ. ഒരു
വൃത്തിയുമില്ലാത്ത കണങ്കാലിലേക്ക് മൂകേഷിന്റെ ക്യാമറ ഒളിഞ്ഞു നോക്കുന്നത്
ഞാൻ കണ്ണുകൊണ്ട് വിലക്കി. കല്ലെടുത്താൽ ഒാടുന്ന തെരുവുപട്ടിയെപ്പോലെ
പുറത്തേക്കിറങ്ങി വന്ന അതിന്റെ സൂമിങ്ങ് ലെൻസ് ഉള്ളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി.
അവരുടെ കാലുകളിലേക്ക് നോക്കി മൂകേഷ് അസം നാട്ടുഭാഷയിൽ വായിച്ചു..
ഇന്ത്യ
ഖദീജ റാത്തൂൻ ചിത്രം വരക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ചോര
മടിച്ചുമടിച്ച് മണ്ണിലേക്ക് ഇറ്റാൻ തുടങ്ങയപ്പോൾ ചൂണ്ടുവിരൽകൊണ്ട്
അതിലൊന്ന് തൊട്ട് അവർ നാവിൽ വച്ച് രുചിച്ചു. ജപ്പി തലയിൽ വച്ച്
കടിഞ്ഞാൺ വെളിച്ചത്തിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞ് ഖദീജ റാത്തുൻ ചിരിക്കാൻ
തുടങ്ങി.
ശിവപ്രസാദ് പാലോട്
കുണ്ടൂർക്കുന്ന് പിഒ8
മണ്ണാർക്കാട് കോളേജ്
പാലക്കാട് 678583
9249857148
2020, ഏപ്രിൽ 2, വ്യാഴാഴ്‌ച
2020, ജനുവരി 27, തിങ്കളാഴ്‌ച
2020, ജനുവരി 11, ശനിയാഴ്‌ച
പാലക്കൊമ്പ് (ചെറുകഥ ശിവപ്രസാദ് പാലോട്)
ഞാൻ ജീവിച്ചിരിക്കേ ഇത് നടക്കുംന്ന് നീ വിചാരിക്കണ്ട..ഒാനെക്കൊണ്ട്
അന്നെക്കെട്ടിക്കാൻ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചിട്ടില്ല..
വീശിയടിച്ചുണ്ടായ കൈപ്പാടുകൾ മകളുടെ കവിളിൽ നെറ്റിയിലെ തഴമ്പുപോലെ
തടിച്ചുകണ്ടപ്പോളും അപ്പുണ്ണിയാശാൻ മകളോടലറി.
കേറിപ്പോടീ അകത്ത്, വിളക്കുകളിച്ചാ അപ്പുണ്ണിയുടെ ജീവിതം ഇങ്ങിനെയായത്.
ഒരു വിളക്കുകാരന് കെട്ടിക്കാനല്ല നിന്നെ ഇത്ര കാലം പഠിപ്പിച്ചത്..
കനലിൽ ചവിട്ടിയെന്നപോലെ പൊള്ളിയ കവിളിൽ വിരലമർത്തി അംബിക ഉള്ളിലേക്ക് വലിഞ്ഞു.
ഒരുത്തി എല്ലാം കണ്ടും കേട്ടും കിടക്കുന്നുണ്ടല്ലോ..വളർത്തു
ദോഷം.,,പെൺമക്കളെ വേണ്ടത് വേണ്ട സമയത്ത് പറഞ്ഞുകൊടുക്കണം..കെട്ടഴിഞ്ഞാൽ
പിന്നെ പെറുക്കിയെടുക്കാൻ പറ്റണതല്ല പെണ്‍കുട്ട്യോളുടെ ജീവിതം..
ആശാൻ അകത്തേക്ക് നോക്കി ഉറക്കെ പറഞ്ഞു. അകത്തെ കട്ടിലിൽ നിന്ന്
വികൃതമായൊരു തേങ്ങൽ ഉയർന്നു. അംബിക അമ്മയുടെ നെഞ്ചുഴിഞ്ഞുകൊടുത്ത്
കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു കണ്ണുതുടച്ചു.
ഒാനെ ഞാൻ ഒന്നു കാണുന്നുണ്ട്. കുറിച്ച വിളക്ക് ഒന്നു
കഴിഞ്ഞോട്ടെ..പാട്ടും ചുവടും പഠിപ്പിച്ച് ആശാനെത്തന്നെ വേണം ഒാന്
ചതിക്കാൻ. തന്തെല്ലാത്ത ചെക്കനല്ലേന്ന് കരുതി ഒപ്പം കൂട്ടീതാ..ത്ഫൂ..ഒാന്
ആശാന്റെ മകളെത്തന്നെ പ്രേമിക്കണം പോലും.
രണ്ടു തൊടി അപ്പുറത്തെ കുടിലിൽ അണയാതെ ഒരു തിരി കത്തുന്നുണ്ട്.
അവിടെന്ന് നേർത്ത ശബ്ദത്തിൽ എല്ലാരും പോണുമ്മാ പൂമരം കാണാന് ഞമ്മക്കും
പോകുമ്മാ പൂമരം കാണാന് എന്ന പാട്ടു കേൾക്കുന്നു, തനിക്കു മാത്രം
കേൾക്കാവുന്ന താളത്തിൽ ഒരുടുക്ക് മുറകുന്നു.
ആ പൂമരം തനിക്കുവേണ്ടിയാണ് പൂത്തിട്ടുള്ളത്. ഒരു ജീവിതം ഉണ്ടെങ്കിൽ അത് ആ
പൂമരത്തോട് ചേർന്നായിരിക്കും. അംബിക മനസ്സിനെ പിന്നെയും ദൃഢപ്പെടുത്തി,
ദേശവിളക്കിന് ദിവസം അടുക്കുകയാണ്. പൊടി
പിടിച്ചു കിടക്കുന്ന ഉടുക്കും വാളുമൊക്കെ മിനുക്കേണ്ടതുണ്ട്.
കോമരങ്ങൾക്ക് ചുറ്റാനുള്ള ഉടുപ്പുകൾക്ക് നിറം മങ്ങിത്തുടങ്ങി.
ഒാട്ടുചിലമ്പിനും , അരമണിക്കും ക്ളാവുപിടിച്ച് പച്ചപ്പണ്ടമായി
കിടക്കുന്നു. ആളിപ്പോഴും തികഞ്ഞിട്ടുമില്ല.
പണ്ടൊക്കെ വൃശ്ചികം പുലർന്നാൽ നിൽക്കാൻ
നേരമില്ലാതെ വിളക്കുകൾ. അഛ്ചനും മുത്തശ്ശനും പേരുകേട്ട വിളക്കുകാർ. ദൂരെ
സ്ഥലങ്ങളിൽ നിന്നുപോലും അപ്പുണ്ണിയാശാനെക്കണ്ട് വിളക്കിന് കാലം കുറിക്കാൻ
ആളുകൾ വരിനിന്ന കാലം. പിന്നെപ്പിന്നെ അയ്യപ്പൻ വിളക്കിന് ആവേശം കുറഞ്ഞു.
ഇപ്പോൾ വഴിപാടിന് വല്ലയിടത്തും നടത്തിയാലായി. കൊട്ടും ചുവടും പഠിപ്പിച്ച
ശിഷ്യന്മാർ വിളക്കിനു പിന്നാലെ നടന്ന് അടുപ്പ് പുകയാതെ വന്നപ്പോൾ
കൊത്തിനും കിളക്കും പോയി. വേറെ ജോലിക്ക് പോയി പത്തുകാശ്
കിട്ടിത്തുടങ്ങിയപ്പോൾ ദേഹത്ത് കൊഴുപ്പുകെട്ടി വഴക്കം പോയി. ഇപ്പോൾ
വിളക്ക് ഏറ്റാൽ തന്നെ പത്തിരുപത് പേരെ തികക്കാൻ നാടുമുഴുവൻ തെണ്ടണം.
പിന്നെ ഏറെ ചെറിയ പ്രായത്തിൽ വിളക്കുപഠിക്കാൻ ജനിച്ചവനെന്ന പോലെ
കാൽച്ചുവട്ടിലെത്തിയവനാണ് വിജയൻ. കൊട്ടിനും പാട്ടിനും അവനോളം പോന്ന
വേറൊരുത്തനില്ല. ചുവടിലും താളത്തിലും കണകണിശം. വെട്ടും തടവും തിരി
ഉഴിച്ചിലും, കനൽച്ചാട്ടവും എല്ലാം പഠിച്ചെടുത്തവൻ. വിളക്കുകളിൽ വിജയൻ
പാലക്കൊമ്പിന് ഉണ്ടന്നറിഞ്ഞാൽ തന്നെ ആളുകൂടും.
ആശാന്റെ ശംഖിൽ നിന്ന് ഒാം കാരം മുഴങ്ങിയാൽ
തട്ടിൽ കർപ്പൂരം ജ്വലിക്കും. ആട്ടക്കാരും ഉടുക്കുകാരും ഒരുങ്ങുകയായി.
തട്ടിൽ തൊട്ടുഴിഞ്ഞ് ആട്ടക്കാർ നെറ്റിയിൽ തൊട്ട് കണ്ണടച്ചു നിൽക്കും.
ഒരു കയ്യിൽ ചിലമ്പും മറുകയ്യിൽ വാളുമായി വിജയൻ നിന്നാൽ പിന്നെ
അവനെയല്ലാതെ മറ്റൊന്നും കാണില്ല. ഉറച്ചമെയ്യിൽ ഭസ്മത്തിന്റെ വരകൾ
വെള്ളിനാഗങ്ങളായി ചേർന്നുകിടക്കും.
ഉടുക്കുകൾ കലമ്പുകയായി, രോമകൂപങ്ങളെ ഉയർത്തുന്ന
ആദിതാളം.പതിഞ്ഞു തുടങ്ങി മുറുകിമുറുകി പെയ്യുന്ന മഴപോലെ ഉടുക്കുകൾ
പൊലിക്കുമ്പോൾ ആട്ടകാരുടെ കാലുകൾ ചലിച്ചു തുടങ്ങും. ചിലമ്പും മണികളും
ഉടുക്കും ചേർന്ന് മെയ്യിൽ പരദൈവങ്ങളെ കുടിയിരുത്തും. താലങ്ങളിൽ നിന്ന്
അരിയും പൂവം വാരിയെറിഞ്ഞ് ആട്ടക്കാർ തുള്ളാൻ തുടങ്ങും..മുന്നിൽ
ആട്ടക്കാരും പിന്നിൽ ഉടുക്കുകാരുമായി ഒരു മുറുകിയാട്ടം..ദാരികവധം
പാട്ടുമുറുകമ്പോൾ ആട്ടകാരുടെ കലിക്കൂക്കുകൾ മുഴങ്ങും..
എന്ത എന്താ മാളികേ
പന്തല് കുലുങ്ങാത്തേ
ആടുന്നോരാട്ടം കണ്ടാൽ
മയിലാടുന്നത് പോലെ
കൂകൂന്നൊരു കൂകൽ കേട്ടാൽ
കുയിൽ കൂകുന്നത് പോലെ..
ആശാന്റെ ബീഡിപ്പുകയിൽ കരുവാളിച്ചുപോയ കുരലിൽ നിന്ന്
പാട്ടുപൊന്തുമ്പോൾ വിജയനിൽ ഭൂമിപാതാളം തൊട്ട് അങ്ങാകാശം വരെ വിറകയറും.
പിന്നെ പന്തൽ വിജയന്റേതാണ്. അമ്പലവും പന്തലും അവന്റെ ചുവടിൽ കുലുങ്ങും.
അരമണികളും ചിലമ്പും നിലക്കാതെ കിലുങ്ങും..ഉടവാളിന്റെ വായ്ത്തല
ഇടിവാളുപോലെ പന്തലിന്റെ മേലാപ്പിൽ തൂക്കിയ കുരുത്തോലകളെ തൊട്ടു തലോടും.
ഒാരോ ചാട്ടത്തിലും അവന് ആകാശം തൊടും. പാലക്കൊമ്പിന്
പുറപ്പെടുമ്പോളേക്കും വിജയനാണ് കോമരമെങ്കിൽ നെറ്റി ചുകന്നരിക്കും. കളം
രണ്ടുമൂന്നു വലത്താകുമ്പോഴേക്കും അവന്റെ നില കണ്ടറിയാം. അമ്പലത്തിന്റെ
മുന്നിലെത്തി ചുവടുപിഴക്കാതെ ആടുമ്പോഴും അവന്റെ വാൾ നെറ്റിയിൽ പലവുരു
ചുംബിച്ചിട്ടുണ്ടാകും...നെറ്റിയി
കവിളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങും..ചോരയുടെ ആ പാമ്പ് അവന്റെ അരയാടയിൽ പോയി
പരക്കും. ആ സമയം അവനെ പിടിക്കാൻ ചെന്നാൽ കുരുതിക്ക് പിടിക്കുന്ന ചോപ്പൻ
പൂവന്റെ കരുത്താണ്..കലിമൂത്ത് കോമരം തലവെട്ടിപ്പൊളിക്കാതിരിക്കാൻ വാള്
നെറ്റിക്കുയരുമ്പോഴേ ആശാൻ നിഴൽ പോലെ പിന്നിലെത്തും..വിജയനെ പിടിക്കാൻ
ചെല്ലുമ്പോൾ ആ കലി തന്നെയും ബാധിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് അപ്പുണ്ണിയാശാന്
തോന്നും..പിടിയൊതുങ്ങാത്ത എന്തോ ഒന്ന് അവനിൽ കുടിയിരിക്കുന്നുണ്ടെന്ന്
തോന്നും. ഒത്ത ശരീരവും വടിവുമുള്ള അവൻ തിമിർത്തുകളിക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ
ആശാന്റെ കണ്ണു നിറയും.. ഇളം പ്രായത്തിൽ തന്റെ കാലിൽ വീണവൻ..ആർക്കും
പഠിപ്പിച്ചുകൊടുക്കാത്ത പാട്ടും ചുവടും തന്നിൽ നിന്ന്
പഠിച്ചവൻ..അരയൊപ്പം മുടിയുമായി അവൻ നിന്നാൽ തന്നെ വിളക്കുപന്തലിന്
അരങ്ങാണ്.
സംഗതി വിജയൻ നല്ല കളിക്കാരനാണെങ്കിലും
മകളെ കല്യാണം കഴിച്ച് ഏൽപ്പിക്കാനുള്ള മനസ്സ് അപ്പുണ്ണിയാശാന്
തോന്നിയിരുന്നില്ല. ഒന്നാമതിപ്പോൾ വിളക്കിന് പഴയ ഉഷാറില്ല.
കാണിപ്പാട്ടിനോ ഭജനക്കോ പോലും വിളികുറവായി, വിജയനാകട്ടെ വിളക്കാണ് ആകെ
അറിയാവുന്ന തൊഴിൽ വിളക്കുമാത്രമാണ്. അരമുട്ടി ജ‍ടപിടിച്ചുകിടക്കുന്ന
മുടിയുമായി നിത്യക്കോമരമായി നടക്കുന്നവൻ. വല്ലപ്പോഴും കാവുകളിൽ
താലപ്പൊലിക്കും വേലക്കും കോമരം കെട്ടിയും ഭജനക്കു നടന്നും കിട്ടുന്ന
ചില്ലറ കൊണ്ട് ഒരു മണ്ഡലം കഴിഞ്ഞാൽ അടുത്ത മണ്ഡലം വരെ നടക്കുന്നവൻ.
അതുവരെ അവൻ മാത്രമുള്ള കൂരയിൽ ഒതുങ്ങിക്കഴിയും
വിജയന്റെ അച്ഛൻ ചെത്തുകാരനായിരുന്നു. വിജയന്
വയസ്സ് എട്ടോ പത്തോ ഉള്ളപ്പോഴായിരിക്കണം വേലു പനയിൽ നിന്ന്
വീണുമരിക്കുന്നത്. ചെത്തുകാർ തമ്മിലുള്ള തർക്കത്തിൽ ആരോ തളപ്പിന്റെ
ഇഴയറുത്തുവച്ചതാണെന്നും ശ്രുതിയുണ്ടായിരുന്നു. പന കയറി നടുവിലെത്തി
മുകളിലേക്കുള്ള ആയക്കുതിപ്പിൽ കൈത്തളപ്പ് അറ്റ് പിറകിലേക്ക് മലച്ച്
താഴേക്ക് വീണ് വേലുവിനെ കാണാൻ പോകാൻ തോന്നിയില്ല. പിന്നെ ഒരുപാടുകാലം
ഉറക്കത്തിൽ പനച്ചുവട്ടിൽ ഗുരുതിയുരുളി തട്ടിമറിഞ്ഞ പോലെ കിടന്നു കണ്ട
വേതാളരൂപത്തിന് വേലുവിന്റെ മുഖമുണ്ടായിരുന്നു.
വേലു പോയതിൽ പിന്നെ ലക്ഷ്മിയും വിജയനും
മാത്രമായി. അടുത്ത വീടുകളിൽ പണിക്കുപോയും വല്ലപ്പോഴും എത്തിനോക്കുന്ന
ബന്ധുക്കൾ കൊടുക്കുന്ന ചില്ലറക്കാശിലും കൂര കഴിഞ്ഞുപോന്നു. ലക്ഷ്മിയുടെ
കൂടെ വിജയനും വീട്ടിൽ വരും. ഭാര്യ ഉള്ള കഞ്ഞി പകുത്ത് അവർക്കും
കൊടുക്കും. സീതക്കും വിജയനെ വലിയ കാര്യമായിരുന്നു.
അച്ഛന്റെ തണലില്ലാത്ത കുട്ട്യാ...കണ്ണുപോയാലേ കണ്ണിന്റെ കാഴ്ച അറിയൂ..
അംബികേം അവനും തമ്മിൽ രണ്ടോ മൂന്നോ വയസ്സല്ലേ മാറ്റള്ളൂ..പാവം കുട്ടി..
ലക്ഷ്മിയുടെ കണ്ണുനിറയും .
ഉള്ളതിൽ നിന്നാ നാഴി അരിയോ ഒരു തേങ്ങയോ ഒക്കെ സീത ലക്ഷ്മിക്ക്
കൊടുക്കും..അങ്ങിനെ കട്ടയിൽ കിടന്ന് കതിരുവന്നതാണവൻ.
അന്നൊക്കെ വിളക്കുകാലമായാൽ ആശാന്റെ വീട്ടിൽ ശിഷ്യന്മാരുടെ തിരക്കാണ്.
ഉടുക്കുകൊട്ടും പാട്ടും പഠിക്കുന്നവർ ഒരിടത്ത്. ചുവടുപഠിക്കുന്നവർ
മുറ്റത്ത്. രാത്രി വൈകിട്ടും കൊട്ടും പാട്ടും കേട്ടാൽ നാട്ടുകാർ
ഉറക്കും.
അത് അപ്പുണ്ണിയാശാന്റെ അവിടന്നാണ്. കാലം മണ്ഡലായിലേ..വിളക്കിന്റെ തിരിക്കാവും.
പഠിച്ചു കഴിഞ്ഞവരുടെ അരങ്ങേറ്റമായിരിക്കും
അടുത്തുവരുന്ന വിളക്കുകളിൽ. പല പന്തൽ കയറിക്കളിച്ചാണ് നല്ലൊരു
വിളക്കുകാരൻ പിറക്കുന്നത്. ചിലർ അരങ്ങേറ്റത്തോടെ മോഹം വിടും. കൊട്ടും
പാട്ടും പഠിപ്പിക്കുന്നതു കാണാൻ രാവേറെ ആശാന്റെ വീട്ടിൽ വിജയനുണ്ടാകും.
അക്കാലത്തെന്നോ ആണ് ലക്ഷ്മി അതിരാവിലെ ഒരു കെട്ടു വെറ്റിലേം അടക്കേം
കറപിടിച്ച ഒറ്റരൂപാ തുട്ടമായി ആശാന്റെ അരികിലെത്തുന്നത്..
ഇക്കൊല്ലം ഇവന്റെ പത്തുകഴിഞ്ഞു കമ്മളാശാനേ..ഇവനാണെങ്കി വിളക്കിന്
പഠിക്കണമെന്ന് പൂതി തുടങ്ങീർക്ക്ണൂ..ഇവിടെ വന്നു കേട്ടുപഠിച്ച
പാട്ടൊക്കെ ഇവൻ പാടിത്തരാറുണ്ട്..ഇവനെക്കൂടി അങ്ങ്ട് കൂട്ടണം .വല്ലതും
ഒരു പിഴപ്പായലോ..ഇവന്റെ അച്ഛന്റെ സ്ഥാനാണ് കമ്മൾക്ക്...ന്റെ
ആളുണ്ടായിരുന്നൂങ്കി...
ലക്ഷ്മിയുടെ കണ്ണുകളിൽ ഇഴപൊട്ടിയ ഒരു തളപ്പ് പൊട്ടിയടർന്നു..
അങ്ങനെ വെറ്റില വാങ്ങികയ്യേറ്റത്താണവനെ..പഠിപ്പു
വിജയൻ ആശാനൊപ്പം തന്നെയായി. പുളിമുട്ടിയിൽ കൊട്ടി ഉടുക്കിന് ഉറച്ചു.
മറ്റു കളിക്കാർക്കൊപ്പം കൂടി ചുവടുറച്ചു..അന്നേ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു
അവന്റെ ചങ്കുറപ്പ്..മറ്റു കളിക്കാരുടേതുപോലെയല്ല അവന്റെ
ചുവടുകൾ..പാടുമ്പോൾ കാട്ടുമുളകൾ അവന്റെ ഉടുക്കിലും ചുണ്ടിലും
കാറ്റുപിടിച്ചു..ഉറച്ച ചുവടുകളിൽ താളം കണിശമായി. അവൻ ചുവട് വയ്ക്കുമ്പോൾ
മുറ്റത്തെ തുളസിയിൽ കാറ്റുപിടിച്ച് രുദ്രകാളി സാന്നിധ്യമറിയിക്കും
ഒരിക്കൽ വെട്ടും തടവും കഴിഞ്ഞ് എല്ലാരും മടങ്ങി വിജയൻ മാത്രം നിഴൽ പോലെ
ബാക്കിയായപ്പോളാണ് ചോദിച്ചത്..
പഠിക്കാൻ പോണ്ട കാലത്ത് നീ വിളക്ക് പഠിക്കാൻ വരാൻ കാരണം?
ചെണ്ടയുടെ മേളപ്പെരുക്കത്തിൽ കൂക്കുന്ന കോമരം പോലെ ഉത്തരം വന്നു
ഒരാളെ കൊല്ലാൻ..
വിളക്കുപഠിച്ച് ആരെക്കൊല്ലാൻ? എന്താ കുട്ടീ നീയി പറേണേ?
അതെ കൈത്തളപ്പിന്റെ നാരു മുറിച്ച് അച്ഛനെ കൊന്നവനെ..
അവന്റെ ചങ്കിൽ നിന്ന് കാട്ടുമുള കീറുന്ന ഒച്ച പൊന്തി. അടുത്ത
തൊടിയിലെ ഇരുട്ടിലേക്ക് ഒരു പറമെരുകിനെപ്പോലെ അവൻ പാഞ്ഞുപോയി.
വാളുകൊണ്ടു പയറ്റുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകൾ ആരെയോ തിരയുന്ന
പോലെ തോന്നിത്തുടങ്ങിയപ്പോൾ പിന്നീടൊരവസരത്തിൽ അവനെ ചേർത്തുപിടിച്ച്
പറയേണ്ടി വന്നു,
കുട്ടീ നമ്മൾ കയ്യാളുന്നത് ഭദ്രകാളിയുടെ ഉടവാളാണ്..അയ്യന്റെ
ചുരികയാണ്.ആരെയും കൊല്ലാനോ പകപോക്കാനോ നമുക്കാവില്ല..നമ്മെ ബാധിക്കുന്ന
കലിക്ക് കഴിയുന്നത് എല്ലാരേം സ്നേഹിക്കാനും കാത്തുരക്ഷിക്കാനും മാത്രം
ആദ്യമാദ്യം വിളക്കുകളിൽ സാധനങ്ങൾ എടുത്തുകൊടുക്കാനും
അമ്പലം പണിക്ക് വാഴപ്പിണ്ടി എടുക്കാനും ഇലവെട്ടാനും ഒപ്പം. ഒാരോ വിളക്കു
കഴിയുമ്പോഴും അറിഞ്ഞുതന്നെ അവനെന്തെങ്കിലും ഇത്തിരി അധികം
കൊടുക്കുമായിരുന്നു.
ചെക്കന്റെ അരികൊണ്ട് ഒരീസെങ്കിലും കഞ്ഞി കുടിച്ചു കമ്മളേ...കമ്മളായിട്ട്
അവനെ ഒരു പണി പഠിപ്പിച്ചു..അവനെ അതോണ്ട് പിഴപ്പിച്ചോളും അയ്യപ്പൻ..
ലക്ഷ്മിയുടെ ശബ്ദമപ്പോൾ വല്ലാതെ ഇടറിയിരുന്നു. പിന്നീടൊരു ദിവസം
ഞാങ്ങാട്ടിരി വിളക്കിന് അമ്പലപ്പണിയിലിരിക്കുമ്പോളാണ് നാട്ടിൽ നിന്നും
ആളുവന്നത്. ലക്ഷ്മി കുഴഞ്ഞു വീണെന്നും വിളിച്ചിട്ട് മിണ്ടുന്നില്ലെന്നും
പറഞ്ഞു വന്നയാളുടെ മുഖലക്ഷണത്തിൽ നിന്നും ഒരു വിളക്കുകെട്ടു.
കുരുത്തോലകൊണ്ട് പൂക്കളുണ്ടാക്കുകയായിരുന്ന വിജയനെ അമ്മക്കിത്തിരി
യെന്തോ അസുഖമുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞ് നാട്ടിലേക്ക് മടക്കി.
പിന്നെ വീട്ടിലെത്തുമ്പോൾ വേലുവിന്റെ തൊടിയിലേ
തെക്കക്കൂനയിലെക്ക് ഒന്നേ നോക്കിയുള്ളു..അന്ന് കരഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്നെ
ചുറ്റിപ്പിടിച്ച് കാൽക്കൽ വീണ വിജയനെ പിടിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിക്കുമ്പോൾ
ഉള്ളിൽ വല്ലാത്തൊരാന്തലായിരുന്നു..
അച്ഛനും അമ്മയും പോയി ..ഇനി ആശാനെ ഉള്ളൂ..എനിക്ക്,,
അവന്റെ ശബ്ദം വെളിപാടുപറയുന്ന കോമരത്തിന്റെ പോലെ മുറിഞ്ഞു
മുറിഞ്ഞായിരുന്നു. പിന്നെ അവന്റെ പകലും രാത്രിയും ആശാന്റെ ഒപ്പമായി.
വേങ്ങരക്കാവിലാണെന്നു തോന്നുന്നു അവനെ പാലക്കൊമ്പിന് അയ്യപ്പനായി
അരങ്ങുകുറിപ്പിച്ചത്. അന്നേ കൂട്ടുകളിക്കാർ ചെവിയിൽ പറഞ്ഞു. ഒത്ത
ചെക്കൻ..ആശാൻ അറിഞ്ഞുകൂട്ടീതാ വിജയനെ..പെണ്ണും വളർന്നു വരികയല്ലേ,,
പാത്തും പതുങ്ങിയും ആ ചൊല്ല് ആശാന്റെ ചെവിയിലും പലവുരു എത്തിയെങ്കിലും
കേട്ടതായി ഭാവിച്ചില്ല..തന്റെ ജീവിതമോ വിളക്കിന്റെ പിന്നാലെ അറ്റം
കൂട്ടിമുട്ടാതെയായി. അംബികയിപ്പോൾ കോളേജിൽ പഠിക്കുകയാണ്. പഠിപ്പിലും
മോശമല്ല. എത്ര കടം പറഞ്ഞാലും അവളുടെ ഒന്നും മുടക്കിയിട്ടില്ല
ഇതുവരെ..അവൾക്കൊരു ജോലികിട്ടി ഏതെങ്കിലും നല്ലൊരു ജോലിക്കാരനെ
ഏല്പ്പിക്കണമെന്ന് ആശയേറെയുണ്ട്..അപ്പോഴാണ് കന്നംതിരിവില്ലാത്തവരുടെ
പോക്കണംപറച്ചിൽ..
ഉലച്ചത് സീതക്കുവന്ന പക്ഷാഘാതമാണ്. ഒരു
വിളക്കൊരുക്കത്തിനിടെ കുഴഞ്ഞുവീണ അവളെ താങ്ങിയെടുത്ത് വണ്ടി വരുന്ന വഴി
വരെ കൊണ്ടുവരുമ്പോൾ തനിക്ക് പിറക്കാതെ പോയെ മകനെ വിജയനിൽ കണ്ടു. ആഴ്ചകൾ
കഴിഞ്ഞ് ഒരു വശം കുഴഞ്ഞ് അവളെക്കൊണ്ടുവരും വരെ കൂട്ടിരുന്നതും വിജയനും
അംബികയുമാണ്.
ഏറ്റവിളക്ക് മുടക്കാൻ പാടില്ലാത്തതിനാൽ ആ
നോവും ഉള്ളിൽ പേറി അന്നത്തെ വിളക്കുകളിൽ തിരി ഉഴിഞ്ഞു..കനൽച്ചാടുമ്പോൾ
കാൽച്ചുവട്ടിലേക്കാളും ചൂടിൽ ഉള്ള് വെന്തുരുകി. വാവരോടൊപ്പമുള്ള കളിക്ക്
അന്നത്തെ വിളക്കിന് വീറ് പോരായിരുന്നു.
കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങിനെയൊക്കെ ആണെങ്കിലും
വിജയന് അംബികയെ കെട്ടിച്ചുകൊടുക്കാൻ കഴിയില്ല .ഒന്നാമത് വേറെ ജാതി.
ജോലീം കൂലീം നിത്യവരുമാനോം ഇല്ലാത്തൊരുത്തന് പെണ്ണിനെക്കൊടുത്ത് പിന്നെ
അതിന്റെ കണ്ണീരും കയ്യും കാണാൻ വയ്യ. നല്ല രണ്ടൂമുന്നാലോചനകളായി പെണ്ണിനു
വരുന്നു..ഒന്നും അവൾക്കു പിടിക്കുന്നില്ല. പിന്നെ അവളേം വിജയനേം ചേർത്ത്
ചില സംസാരങ്ങൾ അയൽപക്കത്തുണ്ടെന്ന് മൂന്നാമൻ കുഞ്ഞിരാമൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ
ഉടലാകെ പൊന്തിയതാണ് കലി.
നാട്ടുകാരെക്കൊണ്ട് അതുമിതും പറയിപ്പിക്കണ്ടാ..കാര്യറയാലൊ നിനക്ക്,
അംബിക ഒന്നിനുമാത്രം പോന്ന ഒരു പെണ്ണാണിപ്പോൾ..ജാതീം കൊണ്ടും ചേരില്ല.
ഞാൻ ഒന്നൂണ്ടായിട്ട് പറയല്ല...ഞ്ഞി പഴേ പോലെ അങ്ങോട്ടുള്ള വരവും പോക്കും
ഒന്ന് നിയന്ത്രിച്ചളാ..വിളക്ക് വരുമ്പം ഞാൻ പറയാം അന്നോട്.
ഞാങ്ങാട്ടിരിയിലെ കാണികഴിഞ്ഞ് ഇരുട്ടത്ത് മടങ്ങുമ്പോൾ അപ്പുണ്ണിയാശാൻ
വിജയനോട് പറഞ്ഞിട്ടുമുണ്ട്. ഇരുട്ടിലേ അവനോടത് പറയാൻ പറ്റൂ..അവന്റെ
മുഖത്തേക്ക് നോക്കി വീട്ടിലേക്ക് വരരുത് എന്നെങ്ങിനെ പറയാൻ..അതും
കാലമിന്നോളം തന്നെ കൈവിടാതെ ഒപ്പം നിൽക്കുന്നവൻ, താൻ തന്നെ വെള്ളവും
വളവും കൊടുത്ത് പൊന്തിച്ച ചെന്തെങ്ങ്..പിന്നീട് വല്ലപ്പോഴുമേ അവൻ
വീട്ടിലേക്ക് വരാറുള്ളൂ. അതു പറഞ്ഞ് പിറ്റേന്ന് രാവിലെ വേട്ടേക്കരൻ
കാവിലെ ആലിൻചുവട്ടിൽ കുളിച്ചുതൊഴുതു നിൽക്കുന്ന അവന്റെ നെറ്റിയിൽ ഇന്നലെ
വെട്ടിയൊഴുകിയ ചോരതിണർത്തു കിടക്കുന്നു..കാണികഴിഞ്ഞ് മടങ്ങുമ്പോൾ ഈ
മുറിവില്ലായിരുന്നല്ലോ..അപ്പോൾ രാത്രി..വെള്ളിപൊട്ടിയപ്പോൾ കേട്ട
ചിലമ്പിന്റെ കിലുക്കം നെഞ്ചിൽ പൊന്തി.
വിജയാ നീ
ഒന്നും പറയാതെ ആശാന്റെ കാലിൽ തൊട്ടു നമസ്കരിച്ച് അവനെഴുന്നേറ്റ്
പോയപ്പോൾ വേട്ടേക്കരന്റെ ആലിൽ നിന്ന് ഏതോ പക്ഷി കരഞ്ഞിരുന്നു.
അവന്റെ കുടിലിൽ നിന്ന് ഉടുക്കിന്റെ മുറുക്കം കേൾക്കുന്നു.
എല്ലാരും പോണുമ്മാ പൂമരം കാണാന്
ഞമ്മക്കും പോകുമ്മാ പൂമരം കാണാന്
ആ നേരം വായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന അംബിക എഴുന്നേറ്റു ജനൽപ്പടിയിൽ
നിൽക്കുന്നത് കണ്ട് ആശാൻ ഉറപ്പിച്ചു. പെണ്ണിനെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കണം.സീത
കിടന്നതിൽ പിന്നെ അവൾക്ക് താൻ അമ്മകൂടിയാണ്.
ദേശവിളക്കിന്റെ കുറ്റിയടിക്ക് പോകുമ്പോൾ അവനോട് പിന്നെയും പറഞ്ഞു.
വിജയാ..നിങ്ങൾ രണ്ടും എന്റെ കുട്ടികളാണ്..അവളെക്കൂടി നീ പറഞ്ഞു
മനസ്സിലാക്കണം..അവൾ പഠിക്കുന്ന കുട്ടിയാണ്..അവളുടെ മനസ്സ്
കലക്കരുത്.എനിക്കാകപ്പാടെ ഒന്നേള്ളൂ...അന്റെ കല്യാണം നല്ലൊരു
കുട്ടിയുമായി ആശാൻ നടത്തിത്തരും..
ഇല്ല..ആശാന് തന്ന വാക്കിനപ്പുറം വിജയന് മറുവാക്കില്ല..ജീവനുള്ളിടത്തോളം
അവന്റെ വാക്ക് ഉറച്ചതായിരുന്നു.
പന്തലിടാനും, അമ്പലപ്പണി തുടങ്ങാനും അവൻ തന്നെ മുന്നിൽ. അവനുണ്ടങ്കിൽ
അമ്പലം പൊന്നമ്പലം തന്നെ..പതിനെട്ടുപടികൾക്ക് മുന്നിൽ നിന്നാൽ അയ്യനെ
മുന്നിൽ കണ്ടപോലെ. കുരുത്തോല കൊണ്ടുള്ള കൈപ്പണിക്ക് അവനെ വെല്ലാൻ
തനിക്കുപോലുമാകില്ല..പഠിച്ചതിനപ്പു
അവൻ കൊട്ടുന്ന താളം വേറെ
അറിയാം പൊലിപ്പാട്ടിൽ. അവൻ പാട്ടിനിരുന്നാൽ പാട്ടിന് പൊലി കൂടും.
പാലക്കൊമ്പിന് പുറപ്പെടാറായി. ദേശത്തെ തന്നെ
വിളക്കായതിനാൽ നാട്ടുകാരുടെ മുന്നിലാണ് ആട്ടം. ദേശത്തെ
പെണ്ണുങ്ങൾക്കൊപ്പം താലം പിടിച്ച് അംബികയുമുണ്ട്. പന്തലിൽ കയറിയാൽ
പിന്നെ ബന്ധങ്ങളില്ല. ഒാരോ വിളക്കും ഒാരോ സന്യാസമാണ് കളിക്കാർക്ക്.
കാരണവൻമാർക്കും, ഗുരുവിനും ദക്ഷിണകൊടുത്ത് പുറപ്പെട്ടുപോക്കാണ്.
കോമരം വിജയൻ തന്നെ..ചുകന്ന അരയുടുപ്പും അരമണിയും കെട്ടി,
കാൽച്ചിലമ്പിട്ട്, ഭസ്മം പൂശി അവൻ പന്തലും വിട്ട് ആകാശത്തോളം ഉയർന്നു
നിന്നു.
ഇളങ്കുന്നമ്പലപ്പറമ്പിലേക്ക്
പാലക്കൊമ്പെടുക്കാൻ യാത്ര. അങ്ങോട്ടു പോകുമ്പോൾ
മേളമില്ല..വിളക്കുകാർക്കുള്ളിൽ വിളക്ക് നന്നായി നടക്കാനുള്ള പ്രാർഥന
മാത്രം. പറമ്പിൽ നാട്ടിയ പാലക്കൊമ്പിന് പൂജ ചെയ്ത് കോമരം ഗുരുതിയുരുളി
കമിഴ്ത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ചെണ്ടകൾ താളത്തിലേക്ക്. പാലക്കൊമ്പിനെ വലം
വച്ച് കോമരങ്ങളും അയ്യപ്പനും. കൊട്ടിന്റെ താളത്തിനൊപ്പം മാറിയും
മറിഞ്ഞും ചുവടുകൾ. ഒാരോ കോമരവും വെളിപ്പെട്ടാടും. രണ്ടുകയ്യിലും
ഉടവാളുമായി മെയ്‌വഴങ്ങി തുള്ളും..വിജയന്റെ ദൃഷ്ടികൾ ആകാശത്തിന്റെ
അപ്പുറത്തെവിടെയോ ആണ്. പയറ്റുമ്പോൾ പാലക്കൊമ്പിന്റെ ഇലകൾ ഒപ്പം തുള്ളി.
ഇടയ്ക്ക് നെറ്റിയിലേക്ക് വാളുനീണ്ടുമടങ്ങിയപ്പോൾ ചുവന്നിറങ്ങിയ
നൂലുകൾ..ചിതറിപ്പോയ മുടിയിഴകളെ മാടിയൊതുക്കുമ്പോൾ കലികൊണ്ട ഭദ്രകാളി
ദാരികനെ തിരഞ്ഞു.
തിരിച്ച് പന്തലിലെത്തുമ്പോൾ ജനം മുഴുവൻ
പന്തലിന്റെ ചുറ്റുമുണ്ട്. പന്തൽ വലം വച്ചാണിനി അടവും ചുവടും.
ചെണ്ടക്കാരുടെ വീറിൽ ദിക്കുകൾ പന്തലിലെത്തി. മൂവന്തി പിന്നിട്ട് ഇരുട്ട്
അതിന്റെ അമ്പലം പണി തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു. പന്തലിൽ ഒാരോ കോമരങ്ങളായി
പയറ്റിത്തുടങ്ങി. പന്തലിൽ പോരുകോഴിയെപ്പോലെ പാഞ്ഞുനടക്കുന്ന വിജയൻ.
കലിയിൽ നിലംതൊടാത്ത കാലുകൾ. അലറുന്ന ചെണ്ടകൾക്കു മുന്നിലേക്ക് വിജയൻ
കലിക്കൂക്കുമായി എത്തി വാൾപ്പയറ്റ് തുടങ്ങി. ചെണ്ടകൾ താളം മുറുകി മുറുകി
പതിഞ്ഞു നിന്നു താളം മാറ്റി. വിജയന് പന്തൽ ഒാടി വലം വച്ച് അമ്പലത്തിന്
മുന്നിലെത്തി. തടുക്കാനെത്തും മുമ്പെ നെറ്റിയിൽ പലവരു വാൾ
ആഴ്ന്നിറങ്ങി..വിജയന്റെ നെറ്റിയിൽ നിന്നും ചോരയുടെ ഒരു കാട്ടരുവി.
അതൊന്നുമറിയാതെ പിന്നെയും പിന്നെയും നെറ്റിയിലേക്കാഴുന്ന ഉടവാൾ..
കലിപിടിച്ചൊതുക്കാൻ ആശാൻ രണ്ടടി വച്ചതേയുള്ളൂ.. താലം
വലിച്ചെറിഞ്ഞ് അംബിക കോമരത്തിനടുത്തേക്ക് നിലവിളിച്ച് ഒാടി.
വിജയേട്ടാ...
ഉടവാളിൽ പിടിച്ച അംബികയുടെ കൈപ്പത്തികളിലൂടെ ചോര വാർന്നിറങ്ങി. ഏതോ
ലോകത്തുനിന്നും ലിപിപ്പെട്ടുവരുന്ന വാക്കുകളിലൂടെ കോമരം ഒന്നുമറിയാതെ
വിറവിറച്ചു..
പെണ്ണിനെക്കൊണ്ട് ഇന്നലെ
ഗുരുതികലക്കി സത്യം ചെയ്യിച്ചതാണ്. എല്ലാം മനസ്സിൽ നിന്നും
മായച്ചുകളയാൻ..ദേശ വിളക്കാണ്. ചതിച്ചല്ലോ ഭഗവതീ. അപ്പുണ്ണിയാശാൻ ഒരു
നിമിഷം പതറി. നാട്ടുകാർ പകച്ചു നിൽക്കുകയാണ്..ചെണ്ടക്കാരുടെ താളം
നിലച്ചു.
വിജയന്റെ ഉടലപ്പോഴും വിറച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അവന്റെ കാലിൽ
കെട്ടിപ്പിടിച്ച് പന്തലിലിരിക്കുന്ന അംബികയുടെ നെറുകയിലേക്ക്
ഇറ്റുവീഴുന്ന ചോരത്തുള്ളികൾ..
ആശാൻ അവളെ പിടിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിച്ചു. എന്തോ അരുളപ്പാടുണ്ടായ
പോലെ വിജയനേയും അംബികയേയും അമ്പലത്തിന്റെ മുന്നിലേക്ക് നിർത്തി.
താലത്തിൽ നിന്നും ഭസ്മമെടുത്ത് രണ്ടു പേരുടെയും നെറ്റിയിലണിയിച്ചു.
രണ്ടുപേരുടെയും കൈകൾ ചേർത്തുപിടിപ്പിച്ചു. ഒരു നിമിഷം അമ്പലത്തിലേക്ക്
കണ്ണടച്ചു നിന്നു. പിന്നെ കൊട്ടുകാരോട് അലറി..
കൊട്ടടാ താളം..വിളക്ക് കുട്ടിക്കളിയല്ല. വിളക്ക് മുടങ്ങിയാൽ
ദേശമില്ല..അയ്യന്റെം ഭഗോതിയും ദേശം മുടിക്കും.
ആളുകൾ അമ്പരന്നു നിൽക്കേ ചെണ്ടകൾ മുറുകിത്തുടങ്ങി..ചേർന്നു നിന്ന അംബികയെ
തള്ളിയകറ്റി വിജയൻ അട്ടഹസിച്ചുകൊണ്ട് ചെണ്ടക്കാർക്കുമുമ്പിൽ പറന്നെത്തി.
പന്തലിൽ നാട്ടിയ പാലക്കൊമ്പിന് വേരുമുളച്ചു..പതിയെ തളിരിലകൾ
വന്നു. തുഞ്ചത്ത് പൂക്കൾ വിരിഞ്ഞു. ആ മണം ആവോളം ഉള്ളിലേക്കെടുത്ത്
അപ്പുണ്ണിയാശാൻ പൂമരം ചാരിയിരുന്നു.
ഇതിനായി സബ്‌സ്ക്രൈബ് ചെയ്ത:
പോസ്റ്റുകള്‍ (Atom)